Od wczesnych dni badań nad tym, jak ludzie uczą się drugich języków, skupiano się na tym, jak ta wiedza może poprawić nauczanie. W 1976 roku Krashen opracował model monitora. Mówi on o dwóch sposobach opanowywania nowego języka: akwizycji, która przypomina naturalne uczenie się przez dzieci pierwszego języka bez zastanawiania się nad tym, oraz nauki, która polega na świadomym zrozumieniu reguł i gramatyki. Model Krashena wywołał dużą debatę na temat tego, jak powinniśmy uczyć drugich języków.
Według Krashena nauka języka zależy od dwóch rzeczy: każdy może uczyć się języka w każdym wieku, i istnieją wspólne ścieżki, którymi podążają większość uczących się. Na przykład Pienemann pokazał, że w języku niemieckim kolejność, w jakiej ludzie uczą się struktur zdaniowych, pozostaje taka sama, niezależnie od tego, jak ich uczysz. Sugeruje to, że to, co można nauczyć, zależy od tego, jak ludzie naturalnie się uczą.
Na początku badania oparte na pomysłach Krashena skłaniały ludzi do wątpliwości, czy powinniśmy nauczaj gramatyki w sposób jawny. Doughty i inni argumentowali, że nauczanie drugiego języka obejmuje mieszankę metod bezpośrednich (np. koncentrację na znaczeniu) i jawnych (np. nauczanie reguł gramatycznych). Uważali, że badania nad tym, jak ludzie opanowują języki, mogą pomóc uczącym się poprawić swoje umiejętności, zwłaszcza poprzez myślenie o regułach językowych.
Pomysł, że to, co możemy nauczyć, zależy od tego, jak ludzie się uczą, jest ważny, ale to nie cała historia. Różne aspekty języka, takie jak słownictwo czy gramatyka, mogą wymagać różnych metod nauczania. Ponadto należy wziąć pod uwagę, jak dużo uwagi i świadomości uczniowie potrzebują podczas procesu uczenia się.
Hulstijn zauważył, że chociaż niektóra nauka dzieje się bez naszego zauważenia (nauka domniemana), świadome uczenie się (nauka jawna) również odgrywa rolę. Ellis wyjaśnił, że nauka domniemana dotyczy bardziej intuicji i automatycznych umiejętności, podczas gdy nauka jawna bardziej dotyczy świadomego zrozumienia i reguł. Wydaje się, że nauka domniemana przebiega łatwiej, zwłaszcza przed okresem dojrzewania, podczas gdy nauka jawna może się zdarzyć w każdym wieku.
Ale nie wszyscy się zgadzają. Niektórzy argumentują za jawnym nauczaniem gramatyki, mówiąc, że pomaga to lepiej zrozumieć język uczniom. Inni twierdzą, że chociaż nie ma jeszcze wielu badań, nauczanie gramatyki jawnej może być pomocne.
Jeśli chodzi o nauczanie drugich języków, istnieją dwa główne podejścia: jedno oparte na ogólnych metodach nauki języków wywiedzionych z badań, a drugie koncentruje się na zmianie sposobu, w jaki język jest nauczany w klasach. Debata często koncentruje się na tym, czy nauczyciele powinni skupić się na gramatyce w sposób jawny czy domniemanym. Niektóre eksperymenty pokazują, że uczniowie bardziej zwracają uwagę na formy językowe, gdy są one im bezpośrednio wskazywane. Inne sugerują, że zmiana między koncentracją na formach językowych a nauczaniem przedmiotu może pomóc uczniom zauważyć i lepiej zrozumieć język.
W końcu nie ma jednego uniwersalnego rozwiązania. Nauczanie drugich języków to mieszanka różnych metod, a znalezienie właściwej równowagi między nimi jest kluczem do pomagania uczniom w poprawie ich umiejętności.
