Cecil Alec Mace to brytyjski filozof i psycholog przemysłowy, najbardziej znany ze swojej pracy nad zachętami finansowymi i teorią wyznaczania celów. W 1932 roku opublikował książkę The Psychology of Study, w której wyjaśnia procesy umysłowe, dzięki którym czytamy, wychwytujemy, uczymy się i przyswajamy wszelkiego rodzaju informacje. Zajmuje się percepcją, zapamiętywaniem, oryginalnym myśleniem i motywacją, a także prostymi przygotowaniami do egzaminów.
W książce tej omówił powtarzanie w odstępach i jego zastosowanie w procesie uczenia się. Podczas gdy Hermann Ebbinghaus położył podwaliny pod badanie krzywych pamięci i zapominania, wkład Mace’a polegał na podkreśleniu praktycznych zastosowań powtarzania w odstępach dla skutecznego uczenia się.
Oto podstawowe wyjaśnienie tego, jak działa powtarzanie w odstępach:
- Początkowe uczenie się: Kiedy po raz pierwszy uczysz się nowych informacji, ważne jest, aby je zrozumieć i zakodować w pamięci.
- Pierwsza powtórka: Krótko po początkowej nauce dokonujesz przeglądu materiału.
- Planowanie kolejnych powtórek: Zamiast natychmiastowego ponownego przeglądu materiału, algorytmy powtarzania z odstępami określają optymalny czas na następną powtórkę w oparciu o wyniki danej osoby. Jeśli dobrze pamiętasz informacje, następna powtórka może zostać zaplanowana w dalszej przyszłości. Jeśli masz trudności, może mieć to miejsce wcześniej.
- Powtarzanie procesu: Proces powtórek i planowania powtarza się w czasie, a każda udana powtórka wpływa na to kiedy następnym razem program “zaserwuje” ci dane treści do nauki.
Zgodnie z teorią Ebbinhausa, najlepsze wyniki osiąga się, powtarzając zgodnie z krzywą zapominania. Krzywa zapominania pokazuje, jak wyuczone informacje „wymykają się” z naszej pamięci w miarę upływu czasu, chyba że podejmiemy działania, aby je tam zatrzymać.
Najbardziej gwałtowny spadek pamięci następuje szybko po nauce, dlatego ważne jest, aby powrócić do zdobytych informacji wcześniej niż później. Następnie regularne powtórki pomogą je wzmocnić. Możesz jednak ustalać coraz dłuższe przerwy między tymi sesjami.
Późniejsze badania w latach 70. i 80., w tym prace Landauera, Bjorka, Schactera, Richa, Stamppa i innych, wykazały, że metoda powtarzania z odstępami była skuteczna nie tylko w nauce i zapamiętywaniu twarzy i imion, ale także u osób z zaburzeniami pamięci, takimi jak amnezja czy choroba Alzheimera.
Metoda ta została spopularyzowana przez niemieckiego naukowca Sebastiana Leitnera w 1972 roku i do dziś znana jest jako „pudełko Leitnera”. W tej metodzie kartki fiszki z informacjami są sortowane w grupy w zależności od tego, jak dobrze uczeń zna każdą z nich. Uczniowie próbują przypomnieć sobie rozwiązanie zapisane na odwrocie kartki. Jeśli im się to uda, przesuwają kartkę do następnej grupy. Jeśli im się to nie uda, odsyłają ją z powrotem do pierwszej grupy. Dla każdej kolejnej grupy uczniowie potrzebują więcej czasu, aby dotrzeć do następnej.
Pierwsza komputerowa implementacja powtarzania z odstępami w oparciu o krzywą zapominania została wykonana przez Piotra Woźniaka w 1992 roku.
