Jak odmieniać zaimki dzierżawcze w języku niemieckim

Zaimki dzierżawcze w języku niemieckim to zaimki określające posiadanie lub przynależność. Zazwyczaj występują one przed rzeczownikiem, na przykład: mein Kind (moje dziecko). Te rodzaje zaimków różnią się w zależności od osoby, na przykład: mein (mój), dein (twój), sein (jego), unser (nasz), i tak dalej.

Zaimki dzierżawcze odmieniają się przez przypadki, liczby i rodzaj gramatyczny rzeczownika, do którego się odnoszą. 

Zwróć uwagę na rodzajnik rzeczownika

Pierwszą rzeczą, na którą powinieneś zwrócić uwagę jest rodzaj rzeczownika, do którego się odnosisz. Może to być rodzaj męski – der, żeński – die, lub nijaki – das. W zależności od niego będą zmieniać się końcówki zaimków. Spójrz na przykłady:

Określ przypadek: mianownik, dopełniacz, celownik czy biernik?

Kolejnym krokiem jest odmiana przez przypadki. Jeśli nie wiesz jeszcze, czym są przypadki, koniecznie zajrzyj do naszego artykułu o przypadkach w języku niemieckim. A jeśli opanowałeś już deklinację rodzajników, zaimki nie będą dla ciebie problemem. Odmiana zaimka dzierżawczego przez przypadki wygląda dokładnie tak samo, jak odmiana rodzajnika nieokreślonego! 

Spójrz na tabelkę poniżej:

W tabelce przedstawiamy każdą możliwą odmianę zaimka mein i dein. Dobra wiadomość jest taka, że każdy inny zaimek dzierżawczy odmienia się w ten sam sposób! Znajomość tej tabelki znacznie ułatwi ci posługiwanie się zaimkami.

Ale czy jest to najlepsza forma nauki?

W Taalhammerze wielokrotnie pisaliśmy o tym, jak ważna jest nauka całymi zdaniami. Dlaczego jest ona taka skuteczna? Po prostu w ten sposób uczy się nasz mózg. Zazwyczaj nie przechowuje pojedynczych słów, a trzyma w pamięci kombinacje słów (czasem nawet całe zdania) jako jednostkę. Przykładem może być „nie wiem” – za każdym razem, gdy to wypowiadasz, wyciągasz to z pamięci jako całość.

Dokładnie tak samo przyswoiłeś swój język ojczysty w dzieciństwie. Po prostu słuchałeś, jak rodzice mówią różne rzeczy, a nikt nie tłumaczył ci żadnych reguł. Stopniowo po prostu zorientowałeś się, co jest poprawne, a co nie. W ten sposób wyrobiłeś sobie intuicję bez znajomości reguł gramatycznych. Więcej na ten temat przeczytasz w naszym artykule o tym, dlaczego nauka za pomocą zdań jest najlepszym sposobem nauki języka.

Related Posts

• 

  Czasy przeszłe w języku niemieckim: Perfekt, Präteritum i Plusquamperfekt. Wytłumaczenie i przykłady.

• 

  Konjunktiv I, czyli mowa zależna w języku niemieckim. „Habe” i „sei” – wyjaśnienie i ćwiczenia online

• 

  Jak stworzyć Konjunktiv I w języku niemieckim

• 

  Jakie są typy certyfikatów językowych z języka niemieckiego

• 

  Konjunktiv II, czyli tryb przypuszczający w języku niemieckim? „Würde, wäre i hätte”